„En als Lente op de plank gaat staan?” stel ik voor. We liggen in het water naast onze gehuurde boot waar we niet meer op kunnen. Ik ben namelijk vergeten om het touwladdertje over de reling te gooien toen ik ging zwemmen en nu kunnen we niet meer terug. We zijn de fase van schelden en elkaar de schuld geven al voorbij. Nu proberen we al hangend op de supplank een oplossing te verzinnen.
Tevergeefse pogingen
Bijvoorbeeld dat Lente op de plank gaat staan en vanaf daar op de boot probeert te klimmen. „Lente is te klein.” antwoordt Bas. „We kunnen nog een keer proberen of het Storm lukt. Misschien aan de achterkant van de boot. Die ligt iets lager.” We zwemmen naar de achterkant van de boot. Storm klimt weer op de plank: Lente, Bas en ik proberen hem op zijn plaats te houden. Even gaat het goed. Dan glipt de plank weer weg en valt Storm in het water. Teleurgesteld puffen we uit. Alle vier hangend op de plank.
„Ik denk dat we wel naar de kust kunnen zwemmen”, oppert Storm hoopvol. Maar Bas schudt somber zijn hoofd: „Dat is echt veel verder dan het lijkt. En daarbij wil ik de boot niet alleen laten. Als we hier gewoon blijven wachten, komt er vanzelf wel iemand.” „Wie dan?” vraagt Storm. „Het verhuurbedrijf bijvoorbeeld”, antwoordt Bas: „Als wij niet op tijd in de haven zijn, gaan ze ons zoeken.” Ik kreun inwendig: dat duurt uren. „We blijven hier en gebruiken de plank als steun. We kunnen er een voor een op liggen terwijl de anderen erop steunen.”
Wasknijperverhaal
Lente mag als eerste. Wij watertrappelen een beetje naast de plank terwijl we met onze ellebogen op de plank hangen. Lente ligt erbij alsof ze poseert voor haar Instagram. Vanaf de andere kant van de plank vang ik Bas’ blik op. Hij kijkt nog steeds naar haar alsof ze de prinses is. Ik glimlach naar hem. Lente ziet mij kijken: „Wat is het verhaal van de wasknijper?” vraagt ze. Ondanks onze benaderde positie schiet ik in de lach: „Je bedoelt de 30seconds-wasknijper?” Ze knikt.
„We woonden net samen. Ik deed alles in het huishouden en papa deed bijna niets. Dus om dat subtiel duidelijk te maken had ik een spoor met wasknijpers van de wasmand naar de wasmachine gelegd, maar toen ik thuiskwam had papa het spoor verlegd naar de slaapkamer en…” „Laat maar!” roept de tweeling in koor: „Het fijne van gescheiden ouders is dat ze geen seks met elkaar hebben”, voegt Lente eraan toe.
Niet meer scheiden
„Gaan jullie niet meer scheiden?” vraagt Storm plotseling. Ik kijk naar Bas: „Dat weten we niet”, zegt die nuchter. „Ik vind het momenteel heel prettig om bij je moeder in de buurt te zijn. Vakanties zoals deze vind ik fantastisch. Jullie twee en je moeder… mooier wordt het leven niet. Dat zie ik nu ook in. Het spijt me dat ik zoveel pijn heb veroorzaakt en ik hoop dat jullie het nog een kans willen geven.”
„En jij?” vraagt Lente aan mij. Ik slik. De laatste weken flitsen in flarden aan me voorbij: het Brusselweekend, onze gesprekken, de vrouw aan de bar gelardeerd met de pijn van zijn vreemdgaan, onze kus. „Je moet er gewoon voor gaan. Of helemaal wegwezen”, hoor ik de vrouw aan de bar zeggen. „Ik vind dit ook fijn. Natuurlijk niet dit.” zeg ik wijzend op de plank. „Maar als ik dan toch in een benarde positie moet zitten, dan graag met jullie drie. En jullie?”
„Goed.” antwoordt Storm: „Hoe bedoel je?” wil ik vragen, maar dan begint Lente te brullen: „David!!!!! David!! Joehoe. Aquí.” Ze zwaait enthousiast naar een waterscooter in de verte. Binnen een paar minuten is hij bij ons. Waarom we alle vier op de plank hangen? „Somebody forgot something” verklaart Lente: „Can you help us?” David knikt. Hij haalt zijn ouders die in de buurt zijn. Vanaf hun boot klauteren we weer op onze boot. Uitgelaten vallen we elkaar daar in de armen.
Weet je zeker dat de kinderen van hem zijn?
Ik hang nog even in mijn badjas op mijn bed. De kinderen zijn uit. Ik heb net gebadderd en ga zo naar de kamer. Daar zit Bas en dan gaan we praten. Heel lang praten. Ik geniet nu even van het heerlijke moment waarop je weet dat er iets leuks gaat gebeuren, maar nog niet weet hoe het gaat zijn.
De foto’s die we na onze redding hebben gemaakt zijn leuk geworden. Ik open mijn Facebook en post ze met de tekst: „Heerlijke vakantie met onze kinderen.” Tevreden scroll ik verder. Binnen een paar minuten heb ik al reacties. Uiteraard de moeder van Bas die ons een heerlijke vakantie wenst. En ene Aras. Ik heb hem weer openbaar gepost. Wat stom. Ik klik op de reactie en lees: „Onze kinderen? Weet je zeker dat ze van hem zijn?”
Meer VROUW
Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.