Mijn hernieuwde relatie met Anouk bevalt me tot nu toe prima. We vrijen zodra en waar we de gelegenheid krijgen. Dat was ik met haar niet meer gewend. Eigenlijk gebeurde het alleen nog in bed na een fles Gruner Veltliner. Nu is die drank niet meer nodig. En als we niet vrijen dan praten we over de kinderen, mijn werk en het zonnestelsel. Overal over, maar niet over hoe het met ons verder moet. Eigenlijk vind ik dat wel prima. We zien wel hoe het loopt. Zolang het huis maar niet verkocht wordt en ik vrij in en uit mag lopen, vind ik het best. Maar om haar wel een beetje het gevoel te geven dat ik opensta voor gesprek, vraag ik hoe het nu verder gaat na de vakantie. En daaruit concludeert zij meteen dat ik echt wil praten. Met alle toeters en bellen zoals een therapeut.
Therapie
Nu heb ik de laatste twee jaar genoeg therapeuten ontmoet om te weten dat je de keuze daarvan niet aan een vrouw moet overlaten. Sara kwam aanzetten met Freder, een sekstherapeut die wilde dat ik mijn geslachtsdeel een naam zou geven. En Anouk vond de mediator met klankschalen en tegelwijsheden. Nee, wat therapeuten betreft weet ik 1 ding zeker: die kan ik beter zelf uitzoeken. Dus ik stel Anouk voor dat ik na de vakantie meteen op zoek ga naar een therapeut. „Ik ga dat regelen.” „En verder?” Ze kijkt me geamuseerd aan. „En verder duiken we hotelletjes in, doen we aan telefoonseks, kom ik langs als de kinderen op school zijn…” Anouk knikt peinzend: „Dus voorlopig zeggen we niets tegen de kinderen”, vraagt ze. „Ik weet niet wat wijsheid is in deze. Misschien moeten we ze langzaam vertrouwd maken met dit concept. Ik bedoel: nu alvast een beetje de deur openzetten en dan afwachten wat er uit therapie komt.”
Toneelstukje
Anouk voegt meteen woord bij daad. Als we ’s avonds in ons favoriete restaurantje zitten voor de laatste Ibiza-maaltijd vraagt ze aan de kinderen: „Vonden jullie het leuk om weer samen op vakantie te zijn?” De kinderen wisselen een blik met elkaar. „Nou… ik vind het niet heel erg dat de vakantie voorbij is. Dan is dit gênante toneelstukje tenminste ook voorbij”, antwoordt Lente. „Wat bedoel je”, vraagt Anouk. „Heb je het niet naar je zin gehad?” „Ibiza is prima. En David ook”, vat onze dochter de vakantie kort en krachtig samen. „Ja”, valt Storm haar bij. „De mensen zijn leuk. Alleen jullie zijn ongemakkelijk.” Lente proest het uit. „Ja, zeg dat wel. Superongemakkelijk.” Verbaasd kijken Anouk en ik elkaar aan. „Hoezo ongemakkelijk”, vraagt Anouk. „Jullie zijn overdreven.” „Ja, overdreven ongemakkelijk”, vult Lente haar broer aan. „Nep.” „Fake.” „Gelukkig is Ibiza leuk, want ik kon het niet aanzien.” De tweeling lijkt weer helemaal op één lijn te zitten. „Wat bedoelen jullie dan precies?” „Nou, wij gingen met papa op vakantie en dan kom jij er weer bij. Dat is toch ongemakkelijk? Jullie zijn gescheiden maar gedragen jullie alsof jullie nog getrouwd zijn. Dat is voor ons onduidelijk. En dus ongemakkelijk. Mogen we nu van tafel?”
Anouk kijkt de tweeling stilletjes na. Als ze uit het oog verdwenen zijn, reik ik over tafel en pak haar hand. „Het zijn pubers. Ze roepen maar wat.” Maar Anouk schudt beslist haar hoofd. „Het is misschien ook allemaal te onduidelijk voor ze. We moeten weer terug naar rust en regelmaat. Daar bloeien ze van op. Vooral Storm.” Ik denk dat ze daar ongelijk in heeft. Volgens mij vinden de kinderen het leuk om ons te stangen en heeft het niets met tere kinderzieltjes te maken, maar ik ga deze laatste avond geen discussie aan. Ik sta op en begeleid Anouk naar huis.
Spontane vrijpartij
Zodra de deur achter ons dicht valt, trek ik haar tegen me aan en kus haar hartstochtelijk. Ze slaat haar armen om mijn nek en kust me vol passie terug. Ik ga deze spontane vrijpartijen missen. Mijn mond zakt af naar haar nek en ik snuif haar parfum op. Een mengeling van muskus en kamperfoelie. Heerlijk bedwelmend. Terwijl ik gretig in haar nek zoen, strijk ik over haar rug. Ik til haar rokje op en merk tot mijn grote geluk dat ze geen slipje aan heeft. Het idee dat ze de hele avond aan tafel heeft gezeten zonder slipje wind me nog harder op. Letterlijk harder.
Precies 24 uur later zitten we in een taxi die ons vanaf Schiphol naar huis brengt. „Ik zet jullie thuis af en ga dan naar oma”, zeg ik in een opwelling. „Dat is toch niet handig”, werpt Anouk tegen. „We rijden langs je moeder.” „Ja, maar ik wil zeker weten dat jullie goed thuis zijn gekomen”, hou ik vol. Achteraf prijs ik mezelf gelukkig met mijn opwelling, want zodra we de straat inrijden zie ik dat er iets goed mis is…
Meer VROUW
Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.